---
Πέμπτη, 27.07.2017- 20:50
Είχα ομολογουμένως αρκετούς λόγους για να χαμογελώ
επιστρέφοντας σήμερα το μεσημέρι στο σπίτι με το λεωφορείο, γεγονός που δεν
πέρασε απαρατήρητο από κάποιον άγνωστο κύριο περί τα εβδομήντα πέντε, ο οποίος
νωρίτερα με είχε στριμώξει κάπως στην προσπάθειά του να περάσει και να
ακουμπήσει τις σακούλες με τα ζαρζαβατικά που κρατούσε και στα δυο του χέρια σε
μια κοντινή σε μένα θέση από εκείνες τις «ημίδιπλες» που προορίζονται για τους
ηλικιωμένους όπου καθόταν μια κυρία. Έσπευσε μάλιστα να «απολογηθεί» για την ενόχληση
που προκάλεσε στην κυρία και σε μένα μεταχειριζόμενος, χαριτωμένα θα έλεγα, τη
γνωστή ατάκα του Βουτσά «ήταν να μην τρουπώσω εγώ» προκαλώντας τα χαμόγελα τα
δικά μας. Μια στάση αργότερα, λοιπόν, αντιλήφθηκα να λέει: «Ό, τι και να σας
κάνει να χαμογελάτε, να ξέρετε ότι το χαμόγελό σας είναι πολύ γλυκό».
«Συγγνώμη;» ήταν η δική μου απάντηση μια και η παρατήρησή του μόλις με είχε
επαναφέρει στην πραγματικότητα από την ονειροπόλησή μου. Εκείνος επανέλαβε με
έκδηλη αμηχανία και φόβο μη τυχόν τον αποπάρω: «Ό, τι κι αν σας προκαλεί αυτό
το χαμόγελο, να ξέρετε ότι είναι πολύ γλυκό!». «Νομίζω πάντως ότι είναι του
χαρακτήρα σας» βιάστηκε να συμπληρώσει και την αρχική μου έκπληξη διαδέχτηκε
ένα συγκρατημένο γέλιο απορίας για το πώς έφτασε να βγάλει ένα τόσο σωστό
συμπέρασμα για το χαρακτήρα μου σε λίγα μόλις λεπτά και ένα πλατύ χαμόγελο
συγκατάνευσης. Αμέσως μετά έστρεψα λίγο το κεφάλι μου προς την αντίθετη πλευρά
προσπαθώντας παράλληλα να μην δείξω- άθελά μου εννοείται- ούτε ίχνος
«ενόχλησης» που θα τον έκανε ενδεχομένως να αισθανθεί άσχημα για το θάρρος που
πήρε. Βλέπετε, ανάμεσα στους τόσους ξινούς ηλικιωμένους που συνήθως επιβαίνουν
στα λεωφορεία και που πότε γκρινιάζουν για τους «αήθεις νεολαίους» που πλέον
δεν δείχνουν τον δέοντα σεβασμό παραχωρώντας τους το κάθισμά τους και πότε
εκφωνούν διθυραμβικούς λόγους για την επανάσταση (όχι του ΄21, την άλλη) ή τα
«παληκάρια της Χρυσής Αυγής» το να συναντάει κανείς έναν γλυκομίλητο ηλικιωμένο
κύριο αξίζει την εκτίμησής μας. Εντάξει, με «τούμπαρε» μάλλον και το κομπλιμέντο,
δεν λέω. Κι αν μοιράζομαι μαζί σας αυτό το αναπάντεχο περιστατικό είναι γιατί
έχω μοιραστεί κακές μου εμπειρίες στον ΟΑΣΘ και νομίζω ότι όφειλα να το
ισορροπήσω κάπως το πράγμα και με μια ανθρώπινη στιγμή που έτυχε να ζήσω. Αυτά.
Καλό βράδυ με πολλά χαμόγελα!
(Α.Τ.)
---
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου