Prior knowledge’s recalls

--- Υπόγειες στοές περιδιαβαίνω ασυντρόφευτη και διαυγάζω σκιές με μικρές προσευχές, πορείες φλογερές διαττόντων ερώτων, δυο λέξεις μόνο. Κάθιδρο το φεγγάρι αχνίζει το φόβο μου κι η σάρκα βορά σε πάθος αλύτρωτο προοιωνίζεται πορεία ατελεύτητη στην άβυσσο της πρότερης γνώσης. Ατενίζω τη θλίψη μου εκστατική… Στο άπειρο των ματιών σου εξαϋλώνεται, δυο λέξεις μόνο. (Α.Τ.) ---

--- Με στοιχειώνει το στερνό σου το βλέμμα να απορεί, να φοβάται. Τ' ανεκπλήρωτα όνειρα μετράω στα δάκρυα που απ΄τις άκρες των ματιών σου κύλησαν και σ' εκείνα που έραναν τα εφηβικά σου μάγουλα. Την αντικρίζω να σ' αναζητάει στις θύμησες. Να ξεψυχάει κάθε που αντίστροφα το χρόνο ρωτάει για τα δεκαπέντε τα χρόνια που ο Δεκέμβρης τα πάγωσε. Στην πλατεία την έρημη από ανθρώπους οι φωνές  θεριεύουν το μίσος κι η σιωπή  είναι ένοχη... (Α.Τ.) ---

--- "Σε τι νομίζεις πως διαφέρεις από τα άλλα χρώματα, τα περαστικά κι αγύριστα της ζωής μου;" ρώτησε το κόκκινο. Το μαύρο βουβάθηκε. "Το βλέμμα σου άδειασε, δεν είναι εκείνο που αγάπησα" μονολόγησε το κόκκινο. "Μήπως βλέπεις με άλλα μάτια;" σκέφτηκε το μαύρο, μα δεν ρώτησε ποτέ. Το κόκκινο δεν άντεξε την απελπισία της σιωπής κι έφυγε. Περαστικό κι αγύριστο στη ζωή του μαύρου... (Α.Τ.) ---

--- Κι αν ήθελες να κλάψεις, η δυστυχία σου όλη ένας λυγμός, που έπνιξες και πήγε κρύφτηκε στα σωθικά σου. Σε ολοσκότεινο πυθάρι, μυριάδες πυγολαμπίδες ξερνούν τον φόβο με το χνώτο τους. Ένα κοράκι έμπηξε τα νύχια στα φτερά του, κράζοντας λυπημένα. Ορκίστηκε να ξεκόψει από τη μοναξιά κι έφυγε μόνο. Οι ήχοι του ονείρου υπόκωφα απειλητικοί, σαν βούισμα πυλώνα, θυμίζουν όσα δεν ξέρεις κι όσα δεν θα μάθεις... Συρμός ο κόσμος κι εσύ λαθρεπιβάτης, αποκαμωμένη από το χθες. Και σήμερα,σαν χθες, απόμεινες να ρίχνεις φευγαλέες ματιές στο τοπίο της ερημιάς σου. Συνεπιβάτες μια άδεια πολυθρόνα κι ο απόηχος μιας παιδικής φωνούλας από το παρελθόν... Α.Τ. (Νοέμβριος 2002) ---